Existentiële (doods)angst, een lacune in de psychoanalyse

'Freud meende dat we de dood wel waarnemen, als toeschouwer, maar ons geen denkbeeld kunnen vormen van onze eigen dood: in ons onbewuste heerst de overtuiging dat we onsterfelijk zijn. Omdat de dood geen onderdeel vormt van de bewuste en onbewuste belevingswereld, kunnen we er ook niet bang voor zijn. En als we toch doodsangst ervaren, dan moeten we die angst begrijpen als een afgeleide of secundaire angst en een aanwijzing voor dieperliggende problemen. Deze visie van Freud heeft ervoor gezorgd dat primaire doodsangst niet geïntegreerd is in de psychoanalytische ontwikkelingstheorie en in de klinische praktijk. Daarnaast spelen andere belemmeringen een rol, zoals de eigen doodsangst van therapeuten.'