1976
‘Voor mijn studie klinische psychologie ging ik stagelopen in psychiatrisch ziekenhuis Vogelenzang, een van de modernste instellingen in Nederland. Het was de tijd van de antipsychiatrie, van het non-directieve werken, en hier kon alles. Dat was leuk, maar ik voelde ook dat er iets niet klopte. Mensen bleven de hele dag in bed liggen, er was veel suïcide, en een psychose leek mij geen superstaat. Ik wilde geen psychodiagnostiek doen omdat ik dat onmaatschappelijk en onwetenschappelijk vond, maar het moest van mijn supervisor toch. Achteraf besef ik hoeveel ik niet heb gezien, waar ik allemaal ben ingestonken. Maar ik wist wel dat niet alles kwam door de klassenmaatschappij, zoals toen gedacht werd. Volg nooit klakkeloos de waan van de dag, maar blijf kritisch denken - die les heb ik daar geleerd.
Mijn eerste baan kreeg ik in het oerconservatieve Deltaziekenhuis. Daar liep het personeel nog in witte jassen, had je een badzuster en lagen mannen en vrouwen apart op grote slaapzalen met de deur op slot. Ik moest me daar een plek verwerven tussen een erudiete psychiater en een ouderwetse hoofdbroeder die eerst geen idee hadden wat ze aan moesten met mij, met mijn lange haar, spijkerbroek en rebelse ideeën. Maar we vonden elkaar al snel omdat ik niet vies was van het medisch model en mij met al mijn creativiteit stortte in het behandelen van lastige mensen. Ik kreeg de ruimte om vernieuwingen door te voeren, zoals goede diagnostiek en gespecialiseerde units waar een klimaat heerste passend bij de doelgroep. Toch voelde ik me eenzaam: ik hoorde niet bij de oude garde, en ook niet bij de nieuwe lichting.
De diagnostiek had me inmiddels helemaal gegrepen. Ik las wat ik kon, ook veel klassieke werken uit de psychologie, ik observeerde patiënten en dacht na over hoe ik alles wat ik zo verzamelde kon combineren. Dat zou uiteindelijk uitmonden in de Dynamische Theoriegestuurde Psychodiagnostiek (DTP), een gelaagde diagnostiekmethode die ik ontwikkelde en die later vooral door collega Liesbeth Eurelings-Bontekoe wetenschappelijk werd onderbouwd. Een storm van kritiek kregen we, maar er was zoveel evidentie dat het werkte.’
1998
‘De GZ-opleiding: ik was ertegen! Hoe kon je in twee jaar mensen opleiden die tachtig procent van de psychopathologie moesten kunnen behandelen? Inmiddels werkte ik bij Altrecht als hoofd psychodiagnostiek en opleider. Ondanks mijn scepsis zei ik toch ja tegen het verzoek de GZ-opleiding samen met collega Maarten van Son te gaan ontwikkelen - ik gaf al een aantal jaren les op verschillende plaatsen en hield ervan jonge mensen op te leiden. En toen bleek dat ik me had vergist: de eindtermen waren wél haalbaar, als we de deelnemers goed selecteerden en begeleidden.
Bij de herstart van de opleiding tot klinisch psycholoog in 2003 namen we een gok. Het register was nog gesloten en het was dus maar de vraag of er weer erkenning van de overheid zou komen, die op dat moment meer zag in de goedkopere GZ-psycholoog. Toch schreven veel mensen zich in vanuit een sterk geloof in dit mooie vak. Het was de enige manier om ons beroep neer te zetten op het niveau van een medisch specialist, en om ons te profileren met de verbinding van behandeling, diagnostiek, wetenschappelijk onderzoek en innovatie. Ik geloofde er heilig in dat het goed zou komen. En dat gebeurde ook.
2015
‘Ik stop er nu radicaal mee. Ik wil andere dingen doen en het is voor mij alles of niets. Terugkijkend ben ik blij om te zien dat we met de DTP het pleit uiteindelijk gewonnen hebben, ondanks alle weerstand, en dat deze manier van werken nu veel onderwezen en gebruikt wordt. Ja, een dergelijke manier van werken staat wel onder druk. Er is geen ruimte meer voor rustig naar patiënten kijken. In de toekomst zal die slinger wel weer de andere kant op bewegen, maar nu is het heftig. Ik hoop dat straks niet alle wielen opnieuw worden uitgevonden, maar dat psychologen zich bewust zullen zijn van hun geschiedenis - van hun wortels in het laboratorium, in de wetenschap, in de klinische praktijk en de toetsing - en daar dan weer op voort zullen bouwen.’
__________________________________________________________________________________________________________________
Meer informatie over de opleidingen tot gezondheidszorgpsycholoog en klinisch psycholoog >
Een sterk geloof in dit mooie vak
Interview met Hoofddocent en praktijkopleider Wim Snellen
21 mei 2015
Na veertig jaar neemt klinisch psycholoog Wim Snellen afscheid van zijn vak. Hij stond mede aan de basis van de BIG-opleidingen tot gezondheidszorgpsycholoog en klinisch psycholoog van de RINO Groep en leidde generaties psychologen op. Een terugblik op zijn carrière.